Aan de slag

We hadden deze ochtend drie taken te vervullen: bladsnijden, oogsten en snoeien. Cristi kreeg de schone taak om ons te begeleiden. We gingen de ochtend starten met bladsnijden. Waar wij normaal gesproken op een fiets of een step springen om ons te vervoeren door de kas, moesten we het deze keer doen met de benenwagen. Niet erg dacht ik, maar toen we langs pad 350 waren gelopen, vroeg ik me af hoe ver het nog lopen was. En natuurlijk, je raadt het al; we moesten naar het laatste pad van de kas!

Om je even bij te praten, Gwen heeft een jaar of vijf in een tomatenkwekerij als scholier gewerkt. Ze heeft dus al de nodige ervaring opgedaan. Na de uitleg gingen we van start. Ik was best zenuwachtig, ik ging vast een keer of vier in mijn vingers snijden, een plant naar beneden snijden of zelfs dood maken en Gwen zou vast al aan het einde van een pad zijn en ik nog aan het begin. Nou, dat laatste was inderdaad zo. De rest is niet gebeurt, toch knap vond ik zelf. Alleen toen ik vervolgens hoorde wat de normen zijn die behaald moeten worden, viel ik bijna om. Oké, misschien toch niet zo knap van mezelf. Op naar de volgende klus, misschien was ik daar wat beter in.

We gingen oogsten, een tros tomaten van de plant afknippen. Deze keer twee man sterk die ons uitleg gingen geven. Niet omdat wij van die hardleerse meiden zijn, maar om wat chantage materiaal te verzamelen, zodat ze de aankomende tijd nog veel kunnen nalachen en ons kunnen pesten. Wat ik nog vergeet te vertellen is dat Gwen, al na een blaadje of twee gesneden te hebben, aangaf trek en dorst te hebben. Tja, dat inspannende werk zijn wij gewoon niet zo gewend. Ze bedacht zich tijdens het oogsten ook nog dat ze te weinig eten had meegenomen. Life sucks!

Na een pad geoogst te hebben was het dan voor ons ook ein-de-lijk pauze. En wat een geluk, er was zelfs gebak.

Na de pauze door met oogsten. Ondanks dat er weinig trossen op vrijdagochtend hangen, was het ons toch goed gelukt. Want voor twee meiden met dyscalculie, hadden we precies vijf kilo per doosje geknipt. Knap staaltje werk, toch? Oké, wederom niet op de snelheid die gewenst is, maar de mannen waren niet ontevreden.

Door naar onze laatste taak van de dag. Helaas voor Gwen geen pauze vieren, maar snoeien. Een taak die voor ons was weggelegd (zeiden ze). Op de elektrokar het gewas in. Deze elektrokarren zijn de Ferrari ’s van de kas en alleen daarop rijden was al een feestje, ik voelde me een beetje Max(ime) Verstappen. Boven in het gewas moesten we gaan snoeien. Dat doe je door elke tros zes bloemetjes te geven die uitgroeien tot een tros van, jawel, zes tomaten. Elk ander bloemetje aan de tros die haal je er vanaf. En dat is priegelwerk joh! Dat is echt voor mensen met kleine handjes. Mensen zoals ik dus, die maar 1,63 meter zijn. Het zal niet meer als verassing komen, maar ook hier gingen we zo langzaam als een slak. Op snelheid tellen, niet mijn sterkste kant. Ik heb gehoord dat ik er wel talent voor heb, of ze wilden mij gewoon na drie taken ook een compliment mee naar huis geven. Na het snoeien kregen we nog wat teeltvoorlichting, dat vonden we denk ik nog het meest interessante (we hoefden geen inspanning te leveren en dit ging niet op snelheid!).

Veel geleerd, veel gedaan. Of je nu Scholier, Teeltspecialist of Flexmedewerker bent, iedereen draagt zijn steentje bij. De beste tomaten kweek je gewoonweg samen. Daarmee sloten wij de ochtend af. Oh nee, we gingen nog even snel de kas in om nog wat foto’s te maken van onszelf, genoeg bewijsmateriaal dus.

Mocht je denken dat deze ochtend nu van onze to do list af mag, dan heb je het fout. De mannen hebben bedacht dat er nog voldoende andere werkzaamheden zijn, dat het belangrijk is om een teeltwisseling mee te maken en andere locaties staan ook om ons te springen. Vast niet vanwege de prestaties die wij leveren. Je wint met ons als teeltmedewerkers niet de omzet van de dag, maar je kan wel met (of beter gezegd: om) ons lachen. Dat is ook wat waard, toch? Ons Marketing team, voor alles inzetbaar.